Multiplexing is het principe om over eenzelfde datacommunicatielijn tegelijk meerdere signalen te versturen. Om dat te begrijpen, maken we even de vergelijking van drie koppels die op een feestje met elkaar praten. De koppels praten enkel onderling; er vinden dus drie verschillende gesprekken tegelijk plaats. Indien iedereen zomaar door elkaar zou roepen, kan niemand elkaar nog verstaan. Daarom kunnen de koppels afspraken maken om toch tegelijk te praten én elkaar te blijven begrijpen.
Zo'n afspraak zou kunnen zijn dat elk koppel om de beurt een woord mag zeggen. De gesprekspartner onthoudt enkel de woorden die z'n eigen partner spreekt. De woorden die de andere partners spreken, zal hij negeren. Als we er van uit gaan dat alle woorden ongeveer even lang zijn, dan komt dit overeen met STDM (synchronous time division multiplexing). Elke gesprekspartner krijgt daarbij precies evenveel spreektijd. Dat is natuurlijk enkel zinvol indien alle koppels elkaar precies evenveel te zeggen hebben.
Nu zit er aan onze tafel een nogal zwijgzaam koppel. Ze zeggen maar af en toe iets tegen elkaar. Hen evenveel spreektijd geven als de andere koppels, zou leiden tot veel tussenliggende stiltes, waardoor de andere gesprekken onnodige vertraging oplopen. De koppels kunnen daarom afspreken dat wie veel te zeggen heeft, desgevallend een hele zin mag uitbraken alvorens het woord aan de volgende te geven. Als die niets te zeggen heeft, krijgt de volgende weer het woord, enzovoort. In zo'n geval krijgen diegenen die veel te vertellen hebben ook effectief meer spreektijd dan de meer zwijgzame gesprekspartners. In computernetwerken heet dat principe ATDM (asynchronous time division multiplexing).
Maar welk van deze twee systemen ook gebruikt worden, altijd leiden ze tot wachttijden en vertragingen omdat er telkens maar één persoon aan het woord kan zijn. Daarom kan er nog een andere afspraak gemaakt worden. Elk koppel zal daarbij spreken op een andere toonhoogte. De koppels horen daarbij enkel wat hun gesprekspartner vertelt in de eigen toonhoogte - de andere toonhoogtes horen ze niet eens. Met zo'n afspraak is het mogelijk om door elkaar heen te praten zonder elkaar te storen. Dat wordt in computernetwerkland FDM (frequency division multiplexing) genoemd.
Nu zijn dit zeker niet de enige truukjes om simultane gesprekken mogelijk te maken. Als de drie koppels elk een verschillende taal zouden spreken, houden ze enkel rekening met hetgeen ze kunnen verstaan - de eigen taal dus. De gesprekken in de andere taal worden vakkundig genegeerd. Dat komt overeen met CDM (code division multiplexing). De koppels kunnen ook vooraf afspreken hoeveel ze te vertellen hebben en elkaar op basis daarvan voor de aanvang van het gesprek spreektijd toekennen - dat is DDM (demand division multiplexing). Maar CDM en DDM worden weinig toegepast in computernetwerken, dus zwijgen we daar maar best over.
