Deze tabellen doen vermoeden dat bepaalde geheugentypes gelijkwaardig zijn. Zo heeft DDR400 geheugen eenzelfde frequentie als DDR2-400. Toch zal het DDR2-geheugen beter presteren. Dat komt omdat bij DDR-geheugen slechts twee bits tegelijk worden uitgelezen, bij DDR2 zijn er dat vier. Daaruit volgt dat de frequentie van het DDR-geheugen twee keer zo hoog is als de frequentie van de systeembus die de processor met het werkgheugen verbindt. Bij DDR2-geheugen is die frequentie vier keer zo hoog, bij DDR3- en DDR4-geheugen zelfs acht keer zo hoog. Welke DDR-generatie je precies in je computer kan gebruiken, is dus afhankelijk van de systeembus op het moederbord. Kijk dus goed in de specificaties van je moederbord na welke geheugentypes er precies op passen vooraleer je geheugenmodules aankoopt.

Het lijkt alsof DDR3- en DDR4-geheugen helemaal gelijkwaardig zijn. Het verschil zit 'm vooral in de stroomspanning die noodzakelijk is. Bij DDR4 is die namelijk kleiner. Dat heeft twee voordelen: de geheugenchips worden minder snel warm waardoor hogere frequenties mogelijk worden, en ze zijn ongeveer 15% zuiniger. Dat laatste heeft weinig impact op het totale stroomverbruik van een gewone PC, maar in datacenters, waar duizenden geheugenmodules gebruikt worden, scheelt dat een flink stuk op het energieverbruik.

Het is niet zo dat DDR3-geheugenchips van verschillende snelheden apart van elkaar geproduceerd worden. Alle fabrikanten maken bij aanvang dezelfde geheugenchips - in het geval van DDR3 zijn er dat van het type DDR3-1600. Wel bestaan er kwaliteitsverschillen tussen de verschillende chips, zelfs op een zelfde productielijn. Na fabricage worden de chips getest. Chips die minder goed presteren worden op goedkopere DDR3-1333 of zelfs DDR3-1066 geheugenmodules geplaatst. Chips die beter presteren dan verwacht, komen op duurdere DDR3-1866 of DDR3-2133 geheugenmodules terecht.

Wanneer je een bepaald type geheugenmodule op een moederbord plaatst, wordt die automatisch door het BIOS herkend. Je hoeft daarvoor dus niet zelf aan BIOS-instellingen te morrelen. Op elke geheugenmodule heeft de fabrikant immers een tabelletje met instellingen van die geheugenmodule geplaatst, dat door het BIOS kan worden uitgelezen: de SPD of serial presence detect. Sommige geheugenmodules beschikken over een tweede tabelletje, de XMP (extreme memory profiles), met gegevens over de onofficiële prestaties die door de fabrikant zijn getest. Zo kan de SPD een maximale snelheid aangeven van 1600 MHz, terwijl de XMP duidelijk maakt dat 2133 MHz haalbaar is, samen met de instellingen van voltage en dergelijke die die hogere snelheid mogelijk maakt. Dat laatste is erg interessante informatie voor overklokkers.